Dag 5: Avioth — Bussy-le-Chateau 111,3 km

Ik was al vroeg wakker en heb zo zachtjes mogelijk mijn spullen gepakt en ze naar een andere kamer gebracht zodat ik mijn kamergenootje niet wakker zou maken. 

Douchen heb ik maar niet meer gedaan. Brr. Toen kwam het onvermijdelijke. Ik moest naar de toilet, dat was op een ouderwetse manier. Een grote houten bak, wel met een WC-bril, waar je je behoefte kon doen en als je klaar was kon je met een soeplepel er zaagsel overheen gooien. Dat hadden mijn voorgangers dus ook al gedaan. Ik las op een van de instructiebriefjes dat de bak 1x per dag geleegd moest worden. Ik zag dat toch niet zo gauw als een taak voor mij. 

Na mezelf opgefrist te hebben heb ik al mijn tassen ingepakt en wilde ik mijn fiets klaar maken.  Dat was eventjes balen, een lekke band. Bah.  De fiets omgekeerd, wiel er uit gehaald en band vervangen. Er stond een gewone pomp met drukmeter, gelukkig ,waarmee ik de band weer kon oppompen. De lekke band heb ik meteen geplakt en weer ingepakt. Zo ben je gauw weer een uur verder. Ik moet wel 110 km fietsen om bij het hotel te komen en het zou erg heet worden, dus geen tijd te verliezen. Na een ‘heerlijk’ ontbijt, 2 droge bruine boterhammen en een kop kruiden thee ben ik vertrokken. De overnachting inclusief eten was € 8,- , je mocht natuurlijk ook meer geven. Dit kon ik in een envelop in een brievenbus doen. 

Goed, eindelijk vertrokken. Eerst nog even langs de basiliek van Avioth gefietst. De Notre Dame. Op 16 juli en 15 augustus komen vele Fransen naar deze plaats om te bidden en te zingen en daarna feest te vieren. Er was markt op het kerkplein. Verder gefietst. De omgeving was mooi en afwisselend. Geen grote beklimmingen meer zoals in de Ardennen, het landschap was glooiend, veel akkers maar ook grote stukken met bossen. De citadel Hauti-Montmédy heb ik links laten liggen. Het was een klim van 12% om daar te komen en ik was al een uur later dan gepland vertrokken.  In Loulou-sur-Loison fietste ik langs een kasteel waar Lodewijk de XIV zijn hoofdkwartier ooit had gehad. Het was heerlijk om daar te fietsen totdat, ja hoor, weer een lekke band. Nog even gekeken hoever ik van ‘s-Gravenzande af zat, want ik mocht Wil bellen als het minder dan 400 km was en dat was het. Wat zou ik doen? Ik vertrouwde de fiets niet meer, maar opgeven was geen optie! Gauw een schaduwplekje gezocht en weer de tassen van de fiets af, fiets op zijn kop en band plakken. Anne belde al gauw na mijn app-je waarin ik mijn tweede lekke band meldde. Lief hoor.  Auto’s en motoren reden voorbij maar 2 Franse wielrenners stopten en wilden mij helpen. De banden zaten er net weer op maar moesten nog opgepompt worden en een van de mannen had een drulcapsule bij zich. Dat kwam goed uit. Band weer opgepompt, wiel weer in de fiets gezet en omgedraaid. Het hendeltje van de rem ging niet meer omlaag maar ik kon zo wel fietsen zeiden ze. Er zat nl ook een slag in mijn wiel. Raar hoor. Nog even een praatje gemaakt en verteld dat ik naar Lourdes aan het fietsen was. Vonden ze knap met zo’n in hun ogen zware fiets en bagage. Kwestie van doen! Weer verder gefietst en al snel zag ik 2 campers staan met fietsen erop. Gestopt en gevraagd of ze een fietspomp hadden. Ja hoor, de band nu weer goed opgepompt. Maar wat was het heet....

Ik fietste nu in de Argonne en kwam langs Dun-sur-Meuse. Een klein stadje met een hele kleine Maas en een kerk op een rots boven het dal. Mooi gezicht. Ik kwam vanaf een helling en reed af op een restaurant-traiteur. Gauw stoppen om wat te eten en te drinken dacht ik. Het was kwart voor 12. Op het terrasje plaatsgenomen werd ik al snel naar een andere 1-persoons tafeltje gedelegeerd.Het tafeltje was al gereserveerd. Twee cola’s besteld en om de kaart gevraagd. Mijn keuze, een hamburger, heb ik gelukkig op tijd doorgegeven. Daarna kwam volgens mij het hele dorp daar eten. Het was tenslotte zondag. Fietsend , nu door het dal van de Andon, zag ik heel veel begraafplaatsen uit de eerste W.O. die blijkbaar nog druk bezocht worden. De bossen liet ik nu achter me en kwam in een duidelijke akkerbouw streek terecht. Je zag hier grote graansilo’s staan. Dit fietste trouwens wel makkelijk. In die zin, als het niet zo bloed heet was geweest kon je hier heerlijk fietsen. Nu was er nergens schaduw te bekennen. Wat me deze route opviel was dat ik in die 110 km maar twee restaurantjes langs de route ben tegen gekomen en boodschappen doen was al helemaal niet mogelijk. Diverse keren heb ik mensen gevraagd om mijn bidons te vullen waar ze ook meteen toe bereid waren. Aangekomen in Busdy-le-Chateau wachtte mijn een heerlijke schone kamer met douch. Wat was dat genieten. Ook werd er nog voor het avondeten gezorgd. Mijn kleren laten wassen kon er niet. Het was nl een wasmachine voor 10 kg en zoveel had ik niet. Dan maar op de hand wassen. ‘s Avonds nog met Rik en Jan ge-appt... een biertje gepakt en dag 3 beschreven. Dag 4 komt nog...