Dag 8: Butteaux - Vézelay 97 km

VOm half 9 zou mijn ontbijt klaar staan en dat was zo. Voor die tijd had ik al mijn spullen gepakt en in de hal klaargezet. Ik was blij dat ik mijn zadeldekje eraf had gehaald. Het had flink geregend die nacht maar mijn kleren waren droog. Die had ik toch maar binnen gehangen. Tijdens het ontbijt samen met Yves heeft hij zitten vertellen over hun 2 zonen. De jongste woont in West-Canada. Hij gaat daar 2x per jaar naar toe. De eigenaresse was naar haar werk toe. Yves deed werk in en om het huis. Ze kregen regelmatig grote groepen mensen. Ik mocht nog een lunchpakketje meenemen, fruit, dadels, vijgen, krenten etc. Alles ingepakt en op de fiets gedaan en daarna vertrokken op aanwijzingen van Yves. Ik zat zo weer op mijn route. In Lingly-le-Chatel nog een foto gemaakt van een wasplaats.

Al gauw fietste ik richting Auxerre. Ik heb een poging gedaan om in het centrum te komen maar alles is eenrichtingsverkeer en loopt heel stijl (minimaal 6%) omhoog. Gauw deze stad uit. Aan het begin van het jaagpad langs het canal de Nivernais heb ik mijn lunch opgegeten en met mam gebeld. Ik zag later dat ze mij al had gemaild met de uitslag. Daarna verder gefietst langs wel 20 verschillende sluisjes over een afstand van 30 km. Zo leuk om te zien. In deze hele smalle sluizen lagen toch telkens boten. Op een bepaald moment wilde ik stoppen maar kreeg ik mijn rechter schoen niet los geklikt. Toch maar stoppen, schoen uit gedaan en los gemaakt. Er bleek al 1 schroefje weg te zijn en de andere zat erg los. Deze laatste vast gedraaid en opzoek naar een nieuw schroefje. Nu stond ik naast een camping waar ze fietsen verhuurden. Ik daar naar toe gelopen...het was kwart voor 1.... pauze tussen 12.00 en 14.00 uur.., en weer verder gefietst, dan maar hopen op een fietsenmaker en anders vraag ik aan Rik of hij een nieuw setje meebrengt. Rik fietst vanaf zondag een aantal dagen met mij mee, net als vorig jaar.

Toen kwamen de laatste 25 kilometers, ik had al last van mijn knie... mijn schoen stond misschien verkeerd op de clip??? Er volgden toen nog een aantal kilometers van 7%... en als je Vézelay kent dan weet je dat de laatste kilometer in het dorp stijl omhoog gaat met stukken van 13%. Ik ben gaan lopen maar met een fiets van 17,5 kg en alles tassen erop én op fietsschoenen gaat dat echt niet lekker. Uiteindelijk was ik er, heb me bij het gemeld en even wat water gedronken (dit was op de 2de etage 🥴). Zij brachten met een 50 meter verder naar het pelgrimshuis waar ik zou overnachten. Hier moest ik met bagage en al naar de 2de etage... naar de slaapzaal waar het om 21.00 uur stil zou zijn. Ik heb bij het sjouwen hulp gehad van een Nederlander, erg aardig. Ik ken hem maar weet niet waarvan. Politiek? Geen idee

Lekker gedoucht en nog even gepraat met het Belgische echtpaar wat er ook sliep. Dat was wel apart. Hij wilde heel graag de route wandelen en zijn vrouw zei dat ze dus maar mee was gegaan. Nu bleven ze hier een extra dag omdat zij blaren had en zowat oververmoeid was. Stoppen kon niet volgens haar, er waren zoveel mensen die hun volgden. Ik snap heel goed dat zo’n besluit niet makkelijk te nemen is.

Uiteindelijk opzoek naar een avondmaal. Le croquille  was gesloten,  onderaan de hoofdstraat zat een restaurant en daar had ik een jaar of 4 geleden al eens gegeten. Naar binnen gegaan, het was 18.30 uur, ja ik kon er terecht maar pas vanaf 19.00 uur. Of ik wilde wachten of later terug komen. Ik besloot een wijntje te nemen en aan een tafeltje te wachten.

Aan het tafeltje naast mij bleek een Nederlands stel te zitten. Ze hadden het over de Camarque. Daar reageerde ik op en zo kwamen we aan de praat, het werd een mooie avond. Hij was 83 en zij 78. Beiden weduwnaars die elkaar 5 jaar geleden gevonden hadden. Al snel kreeg ik van deze bijzondere man een wijntje aangeboden. Hij wist heel veel over Santiago en pelgrims. Hij had Duits gestudeerd, was daarna met veel plezier begreep ik, in dienst geweest. Hierna was hij eerst enkele jaren docent geweest en vervolgens rector geworden. Op latere leeftijd is hij theologie gaan studeren. Wat kon deze man prachtig vertellen. Hij zag er keurig uit, een beetje in elkaar gezakt, liep met een stok maar kon niet meer ver lopen. Zij was ook echt een dame en heel lief voor hem merkte ik. Als ze spraken over de reizen die ze samen al hadden gemaakt begonnen zijn ogen te glinsteren. Zo mooi. 

We konden aan tafel en de heer ( ik weet zijn naam niet eens) stond erop dat ik hun uitnodig om met hun te eten aannam.

Hij vertelde over de Camino die hij met zijn vrouw gelopen had en later met 30 Havo-VWO eindexamen leerlingen de laatste 300 kilometer van deze Camino. Ik heb niet veel gezegd maar het was een boeiende man. Rond kwart voor 9 namen we afscheid en ben ik naar de slaapzaal gegaan. Weer die kilometer omhoog...

Het was donker dus gauw in mijn mandje gekropen en toch nog een tijdje liggen nagenieten van wat de man verteld had...

Vandaag ben ik over de helft van de 1798 km 🤪